Αποστολή: Ένα καρπούζι

Το ίδιο και η Σμύρνη! Την πρωτογνωρίσαμε το απομεσήμερο στη Μυρακτή, το χιλιοτραγουδημένο Κοκάργιαλι, όπου ο Χασάν Γιουρούκ μας «έκαμε τραπέζι» σ’ ένα κομψότατο παραλιακό κέντρο. Δροσεροί πλάτανοι εσκίαζαν τα κύματα (αυτή την περίεργη… συνύπαρξη μονάχα στη Ναύπακτο και το Μιραμάρε της Ρόδου την έχω παρατηρήσει), απ’ όπου κάθε τόσο αναδυόταν μια Αφροδίτη… Τριγύρω μοντέρνες και παλιές οικοδομές —όλες υποταγμένες σ’ ένα ρυθμό λιτό και πλούσιο μαζί, που μ’ έφερνε σε απόγνωση, όταν τον εσύγκρινα με τη δική μας αρχιτεκτονική αναρχία. Κι έπειτα τι ήταν εκείνο το τραπέζι, που μας παράθεσεν ο φίλος μας ο Χασάν-μπέης; Δεν μιλώ, βέβαια για τη νοστιμιά των φαγητών. Αυτήν κάποτε τη βρίσκομε και σ’ ένα κοινότατο μαγέρικο. Θέλω να πω για την αισθητική παρουσίασή τους —τόσο αισθητική, που… λυπόσουνα να τ’ αγγίσεις. (Θυμούμαι τα φρούτα: ένα πελώριο καρπούζι μεταποιημένο σε ανθοστόλιστο καλάθι και μέσα σ’ αυτό σύκα, σταφύλια άσπρα και μαύρα, ροδάκινα, αχλάδια και ρεγκλόττες —μια σύνθεση που θα την εζήλευε κι ο Μουρίλλο). Αυτή η τελετουργικότητα στην παρουσίαση των φαγητών δεν είναι, ίσως, τυχαία σύγχρονη επινόηση. Αρκεί να θυμηθούμε το «Συμπόσιον» του Ξενοφάνους από τη γειτονική Ερυθραία…

Μενέλαος Παρλαμάς, Οι επιφυλλίδες του Σαββάτου, Ηράκλειο 1973