Αποστολή: Ένας συνδετήρας

Το 1998 η Λίντα Χούπερ, διευθύντρια στο Γυμνάσιο του Whitwell στο Τέννεσυ ζήτησε από τον υποδιευθυντή Ντέηβιντ Σμιθ να οργανώσει ένα απογευματινό πρόγραμμα στο σχολείο με θέμα την ανεκτικότητα. το Φθινόπωρο του ίδιου χρόνου ξεκίνησε στο σχολείο ένα πρόγραμμα για το ολοκαύτωμα. Σύντομα οι μαθητές ενθουσιάστηκαν και σκέφτηκαν να συλλέξουν ένα αντικείμενο που θα αντιπροσώπευε τις ζωές αυτών που εξοντώθηκαν κατά τη διάρκεια του ολοκαυτώματος. Μέσα από την έρευνα που έκαναν οι μαθητές βρήκαν πως οι Νορβηγοί φορούσαν συνδετήρες στα πέτο τους ως μια σιωπηλή διαμαρτυρία κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Οι μαθητές αποφάσισαν να μαζέψουν έξι εκατομμύρια συνδετήρες που θα αντιπροσώπευαν τους περίπου έξι εκατομμύρια Εβραίους που χάθηκαν από το 1939 ως το 1945. Ο στόχος των μαθητών κατάφερε να επιτευχθεί μέσα από τη δημοσιότητα που πήρε όλο το πρόγραμμα μέσα από μια ιστοσελίδα που δημιούργησαν οι μαθητές και επιστολές που έστειλαν σε διάσημους αλλά και στις οικογένειές τους και γνωστούς και φίλους. Αποκορύφωμα ήταν ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Washington Post τον Απρίλιο του 2001. Άνθρωποι από είκοσι διαφορετικές χώρες έστειλαν συνδετήρες. Το καλοκαίρι του 2004 το σχολείο είχε μαζέψει 24 εκατομμύρια συνδετήρες. Στα περισσότερα γράμματα υπήρχε μια ιστορία ή μια αφιέρωση σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο μαζί με τους συνδετήρες. Το 2001 φτιάχτηκε κι ένα μνημείο από ένα αυθεντικό γερμανικό βαγόνι που στάλθηκε γι’ αυτό το σκοπό στο λιμάνι της Βαλτιμόρης. Το βαγόνι αυτό φορτώθηκε με 11 εκατομμύρια συνδετήρες (6 εκατομμύρια για τους Εβραίους και άλλα 5 για τις υπόλοιπες μειονότητες που εξοντώθηκαν). Το 2004 γυρίστηκε φιλμ αφιερωμένο στο πρόγραμμα του σχολείου.