Αποστολή: Ένας λεκές από κάτι υγρό

Άρχισα τη ζωή μου, όπως και θα την τελειώσω αναμφισβήτητα: ανάμεσα στα βιβλία. Στο γραφείο του παππού μου, υπήρχαν παντού∙ το ξεσκόνισμά τους ήταν απαγορευμένο, εκτός από μια φορά το χρόνο, τον Οχτώβρη, πριν απ’ την έναρξη του σχολικού έτους. Δεν ήξερα ακόμα να διαβάσω και ήδη, σεβόμουν αυτούς τους ογκόλιθους: όρθια ή ξαπλωτά, σφιγμένα σαν κολλητά τούβλα στα ράφια της βιβλιοθήκης ή ευγενικά αραιωμένα σαν σε αλέες, τα βιβλία ήταν για μένα ταυτόσημα με την ευμάρεια της οικογένειάς μας […] Καμμιά φορά, πλησίαζα για να δω από κοντά αυτά τα κουτιά που άνοιγαν σα στρείδια κι ανακάλυπτα την γυμνότητα των εσωτερικών τους οργάνων, τα χλωμά και σαν μουσκεμένα φύλλα τους, που είχαν ελαφρά φουσκώσει κι ήταν σκεπασμένα με μαύρες φλεβίτσες, που έπιναν μελάνι και μύριζαν μανιτάρι.

Ζαν-Πωλ Σαρτρ, Οι λέξεις, μτφ. Κώστας Σταματίου, Εκδόσεις Ι.Δ. Αρσενίδη, 1965