Αποστολή: Μια παράδοση

«Αποκάτου από το μοναστήρι της Παναγιάς στο Άργος είναι ένας τόπος που λέγεται τ’ αλώνι του Σύριγγα∙ εκεί κάποιος αλώνιζε ανήμερα της αγιά Μαρίνας. Όσοι περνούσαν από κει του έλεγαν να μην το κάνει αυτό, γιατί δεν θα του βγει σε καλό∙ γιατί της αγιά Μαρίνας είναι μεγάλη γιορτή. Εκείνος όμως όχι μόνο δεν τους άκουσε κι εξακολουθούσε να αλωνίζει, αλλά για να δείξει πως δεν την έχει σε τίποτα την αγιά Μαρίνα, αντί να φωνάζει στ’ άλογα «Άλα, Γοργάδα, άλα!» ή ό τι άλλο φωνάζουν, εφώναζε: «Άλα, Μαρίνα, άλα!». Άξαφνα όμως άνοιξε η γης και κατάπιες κι αυτόν και τα ζώα του. Και από τότε κάθε χρόνο την παραμονή της αγιά Μαρίνας τη νύχτα, ακούγονται εκεί οι ποδοβολητοί των αλόγων και τα τροκανίσματα και οι φωνές αυτού που αλωνίζει.»

Νικόλαος Πολίτης, Μελέται περί του Βίου και της γλώσσης του ελληνικού λαού τόμος Α’ Παραδόσεις. Παρόμοιες παραδόσεις αφηγούνται σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα με τη διαφορά πως σ’ αυτές πρωταγωνιστούν νεράιδες. Συμβαίνει συχνά μια παράδοση να επιζεί μέσα σε μια νεώτερη. Έτσι η Αγία Μαρίνα μπορεί να αντικατέστησε τις νεράιδες σε πολλές λαϊκές αφηγήσεις. Και στην Αθήνα ο ναός της Αγίας Μαρίνας βρίσκεται στο Λόφο των Νυμφών στο Θησείο και είναι χτισμένος πάνω σε μια παλιά δεξαμενή νερού, σπίτι για τις νεράιδες και τις νύμφες.